Pierwszy raz Agassiego

/ Oskar Sozański , źródło: Open. Autobiografia tenisisty – Andre Agassi, foto: AFP

– Tato? To ja! Słyszysz mnie? No i co powiesz?
Cisza.
– Tato?
– Nie musiałeś oddawać tego czwartego seta.

Czy zastanawialiście się kiedyś, co byście powiedzieli swojemu synowi (lub córce), gdyby ten wygrał Wimbledon? Jak brzmiałyby pierwsze słowa?

Powyższa rozmowa była pierwszą konwersacją, jaką Andre Agassi przeprowadził ze swoim ojcem. Mike Agassi nawet w tak historycznym momencie był dla dziecka stanowczy. Jego syn miał być najlepszy i niepokonany. I nawet, kiedy zdobył tytuł na londyńskiej trawie, Mike widział w jego grze jakieś minusy. Jednak po chwili emocje wzięły górę i surowy oraz porywczy dotąd ojciec rozpłakał się. A mimo to nie pogratulował synowi, nie potrafił okazać tego, że jest z niego dumny. Ale Andre to wiedział. Wiedział, że jego staruszek nie umiał otworzyć się nawet przed nim. „Rodzinna klątwa”.

Londyn, 1992 rok.
Rozpoczyna się kolejna edycja Wimbledonu. Jim Courier jest najwyżej rozstawionym tenisistą. Jest Pete Sampra, jest Stefan Edberg. I w końcu – jest ten, który od samego początku nienawidził tenisa, Andre Agassi. Amerykanin zostaje rozstawiony w turnieju z numerem dwunastym. W pierwszej rundzie mierzy się z Rosjaninem Andriejem Czesnokowem. Wygrywa, choć jego gra daleka jest od ideału.

Ogrywając kolejnych rywali, Agassi dostaje się do ćwierćfinału. Tam czeka na niego Boris Becker. Niemiec w poprzednich siedmiu turniejach aż sześć razy docierał do finału Wimbledonu. Mimo to Amerykanin zna sposób na jego serwis. Po dwóch dniach pokonuje rywala i melduje się w półfinale.

Tym razem staje twarzą w twarz z Johnem McEnroe, trzykrotnym mistrzem The Championships, który zbliża się do końca kariery. Agassi zwycięża rodaka i dopingującą go publiczność. Jest w wielkim finale.

Skazywany na pożarcie krzyżuje rakiety z Goranem Ivaniseviciem, który niespodziewanie wyeliminował faworyzowanego Pete’a Samprasa. Jego atuty to doskonałe warunki fizyczne i silny serwis. Za Chorwatem przemawia też bilans bezpośrednich spotkań, w których dwukrotnie był lepszy od Agassiego. Mało tego, Amerykanin nie zdobył z nim nawet seta. Czyżby to był mecz do jednej bramki? Nic bardziej mylnego.

Tego dnia podanie Ivanisevicia funkcjonuje bez zarzutu. Piłka leci z nieprawdopodobną prędkością. Do tego dochodzi trajektoria. Chorwat notuje as za asem, a Agassi nie jest w stanie odeprzeć tak potężnego serwisu. Ani razu nie potrafi go przełamać i przegrywa pierwszego seta po tie-breaku.

W drugiej partii przeciwnik Amerykanina nie jest już tak bezbłędny. Pomyłki kosztują go utratę seta, mamy remis. Po dłuższej chwili Agassi triumfuje w trzeciej odsłonie. Ale Chorwat nie daje za wygraną i doprowadza do piątego seta.

W nim przy stanie 5:4 dla Agassiego, Ivanisević robi podwójny błąd serwisowy. 30-0, dwie piłki od Szlema. Chorwat wydaje się podłamany, ale jakimś cudem posyła na jego stronę dwa asy. W następnej wymianie ponownie psuje pierwszy serwis. Jednak drugi znajduje się w korcie. Agassi odpiera atak, ale rywal uderza z półwoleja. Amerykanin dobiega i mija przeciwnika. Meczowa.

Jeszcze jedna piłka i sen stanie się rzeczywistością” – zdaje się myśleć 20-latek z Las Vegas. Ivanisević znowu trafia w siatkę. Za drugim razem serwuje na bekhend Agassiego. Tym razem trafia. Andre odbija piłkę i również posyła ją na bekhend. Ivanisević składa się do woleja, uderza, a piłka trafia w siatkę. Andre Agassi pada na kolana i przewraca się na brzuch. Amerykanin spełnia swoje największe marzenie.

Jakiś Brytyjczyk, o którym można powiedzieć, że jest Anglikiem w każdym calu, podchodzi do mnie i prosi, żebym wstał. Podaje mi wielki, pozłacany puchar. Nie wiem, jak mam go trzymać ani gdzie mam z nim iść. Pokazuje mi, żebym zrobił rundkę wokół kortu. Niech pan trzyma trofeum nad głową, instruuje. Obchodzę kort, trzymając puchar nad głową. Publiczność wiwatuje. Jakiś człowiek stara mi się odebrać trofeum. Już chcę się z nim szarpać, ale informuje, że chce tylko wygrawerować. Moje nazwisko”.

W wieku dwudziestu lat Agassi zostaje mistrzem Wimbledonu. Triumf jest szczególny, gdyż to jego pierwsze zwycięstwo w turnieju wielkoszlemowym